Homeopatia klasyczna
Samuel Hahnemann (1755 – 1843) lekarz, filozof, poliglota biegle władający sześcioma językami : niemieckim, francuskim, łacińskim, greckim, angielskim i włoskim oczytany w całej literaturze światowej, tłumacz książek zaciekawił się pewnymi doniesieniami dotyczącymi kory chinowej, które postanowił eksperymentalnie sprawdzić, tym bardziej, że sam przechorował malarię. Jego dociekliwość przekształciła się w pasję, którą doskonalił do końca życia. Po drodze dokonał wielu odkryć robiąc masę doświadczeń z różnymi substancjami aż stworzył spójną dziedzinę leczenia, kierującą się nieznanymi dotąd prawami przyrody. Jego wielkość polega nie tylko na tym, że eksperymentował tak systematycznie, ale że jego otwarty umysł nie odrzucał a-priori wyników, które okazywały się zaskakujące, lecz próbował w dalszym ciągu dotrzeć do prawdy.
Od 1720 roku podejmował się leczenia pacjentów uznawanych ówcześnie za niewyleczalnych i robił to aż do swojej śmierci. Zachowały się publikacje zdumionych lekarzy z tamtych czasów, jednak, podobnie jak dzisiaj szybko ich opinie zostały zmarginalizowane przez przeciwników homeopatii.
Mimo to pacjentami i zwolennikami byli przywódcy wielu państw, min dwór carski w Rosji, cesarz austriacki, dwór Królestwa Wielkiej Brytanii, kilku Papieży a w czasach późniejszych homeopatia została włączona w systemy kształcenia medycznego i praktyki lekarskiej w kilkunastu krajach na świecie, nie tylko w Europie ale także w Meksyku, USA, Indiach.
W Polsce byli pojedynczy lekarze stosujący homeopatię od 1825 r na terenie Królestwa Polskiego w zaborze rosyjskim a następnie także austriackim, jak również w okresie międzywojennym, po II Wojnie Światowej nadal. funkcjonowały apteki homeopatyczne, Kwartalnik, a nawet fabryka leków homeopatycznych – ale lekarzy praktykowało nadal kilkoro. Dziś metoda jest lepiej znana, niemal każdy słyszał słowo homeopatia, chociaż wielokrotnie nazwa używana jest błędnie do określenia postępowania, które nie reprezentuje homeopatii klasycznej, a także pejoratywnie celem zdyskredytowania.
Najważniejszym powodem jest brak prób klinicznych o charakterze porównawczym z tzw. ślepą próbą, których aktualnie wymaga medycyna. W przypadku homeopatii takie badanie jest niemożliwe do wykonania i nie ma sensu. W homeopatii lek należy dobrać indywidualnie do pacjenta a nie do jego choroby.
Lek homeopatyczny wykazuje działanie lecznicze nie u wszystkich z danym schorzeniem, ale u tych którzy są szczególnie wrażliwi na daną substancję.
Jest masa badań i doświadczeń wykonanych innymi metodami w laboratoriach nad samymi lekami homeopatycznymi. Wykonali je chemicy i fizycy, naukowcy o umysłach ścisłych, którzy wykazali zmiany struktury kryształów, widma świetlnego, widma chromatograficznego, struktury biofizycznej wody w zależności od stopnia rozcieńczenia substancji i jej spotencjonowania. Nie brakuje także doświadczeń badających wpływ leków homeopatycznych na żaby, rośliny i wykonywanych przez weterynarzy na zwierzętach.
Oczywiście jest także ogrom doniesień o efektach leczniczych u ludzi, Ogromne Biblioteki Homeopatyczne i liczne Szkoły na świecie.
W Polsce natomiast liczne kontrowersje.
HOMEOPATIA KLASYCZNA – dla wyjaśnienia NIE MA ZWIĄZKU z metodami dla laika trudnymi do odróżnienia : izopatią, antropozofią, biorezonansem, dobieraniem leków przy pomocy różdżki, próby ramienia, lub badania irydologicznego, rozcieńczaniem jakiegoś leku w wodzie do małych dawek, leczenia kompleksami, samoleczenia poprzez kupowanie kropli na katar czy granulek na stawy, wróżeniem, praktykami czarnoksięskimi, astrologią, wiarą w placebo, psychoterapią, lub czymkolwiek innym co nie zgadza się z zasadami leczenia sformułowanymi przez Samuela Hahnemanna.
Czego można się spodziewać po homeopatii?
Niektórzy mówią, że homeopatia nie działa. Tak, nie działa. Szczególnie wtedy gdy nie jest stosowana. Ci którzy się leczą i mieli okazję doświadczyć w jaki sposób działa w ten sposób nie mówią. A jak działa? Przywraca równowagę wewnętrzną zaburzoną przez chorobę, naturalną posiadaną przez każdego zdolność organizmu do samoleczenia się. Może to być spowodowane zarówno chorobą ostrą jak i chorobą przewlekłą, zatruciem, urazem lub przeżyciem silnego stresu. W każdym takim stanie, kiedy organizm samodzielnie nie potrafi wrócić do równowagi można spróbować homeopatii. W doborze leku, który może pomóc uwzględnia się zarówno cechy indywidualne osoby jak i czynniki środowiskowe, które miały tu znaczenie.
Homeopatia nie stoi w sprzeczności z oficjalną medycyną, można i należy wykonywać zalecone przez lekarza badania i leki. Homeopatię można stosować równocześnie ponieważ nie ma niekorzystnych interakcji. Można łączyć także z innymi naturalnymi metodami leczenia. Nie ma także ograniczeń wiekowych. Homeopatia jest uniwersalną metodą leczenia dla każdego kto chce spróbować.
Autor: lek. med. Lucyna Adamus
Artykuł autorski © – zabrania się kopiować w części lub w całości bez zgody autora